Pagina's

dinsdag 30 juli 2013

Embrunman 2007 (Al een tijdje geleden, maar ik plaats hier alles bij elkaar)


Op deze pagina vind je het relaas van mijn Embrunman op 15 augustus 2007.


Good good morning

Woensdagochtend, 15 augustus 2007. Het is net 3h geweest. Wakker geworden zonder wekker. Toch wat zenuwachtig precies, maar wel goed geslapen. Vandaag moet het dus gebeuren, de beloning van maanden vroeg opstaan om te trainen, veel te trainen. Al die uren op de fiets, alleen. Maanden zonder veel alcohol, het is ooit anders geweest... Maar vandaag is het D-day: EMBRUNMAN 2007.

Vetrek om 6h, 3.8km zwemmen in het meer Serre-Poncon in Embrun, daarna 188km fietsen (met de beklimming van de Izoard halverwege en voor de rest niet al te veel vlak, we zijn niet voor niks in de Alpen) en tot slot een marathon op een alles behalve vlak parcours... Mijn vrienden van de club in Montpellier hebben hem 2 jaar geleden uitgedaan, allemaal binnen de 14h, dat moet ik ook kunnen... Minos heeft me zelfs uitgedaagd om na de aankomst een duveltje te drinken. Moet kunnen :-)



Half 4, genoeg tijd om op het gemakske uitgebreid te ontbijten, moeke en vake zijn er ook al. Rond kwart na vier zijn we weg. Nog niet veel volk aan het vertrek. De fiets moesten we de avond tevoren al achterlaten in het fietspark, dat zenuwachtig gedoe hoeven we dus al niet meer mee te maken. Ik leg alles klaar en heb nog genoeg tijd over, beetje ontstressen met wat muziek, eens kijken waar de supporters zijn, Vake ziet er zenuwachtiger uit als ik. Bon, half vijf, tijd om ons klaar te maken, we willen immers niet vanachter staan bij het vertrek, 830 deelnemers, dat is een heel pak. Er zal serieus gewrongen en getrokken worden. Beter vooraan aan de buitenkant staan, en gewoon op de boeien focussen.

And... GO!

5h50, de vrouwen en mindervalide (1 deelnemer) vertrekken 10 minuten vroeger. Nog geen spoor van de zon wanneer het dertigtal het donkere meer inloopt. 6h. Nu is het aan ons, hier gaan we.
Het gewriemel en getrek valt best mee, goed gepositioneerd blijkbaar. Nu gewoon een uurtje ofzo rustig zwemmen. Veel volk dat mij voorbij komt, ik ben dan ook een trage starter. Na verloop van tijd begin ik toch serieus wat volk in te halen. Het gaat lekker, goed begonnen... Er zijn wel nogal wat golfjes op het meer, blijkbaar is er samen met de zon ook wind opgekomen. Als die maar niet in het gezicht staat in de voormiddag. Zorgen voor later.


SWIM : 00:59:38

Toertje fietsen

Uit het water, voelt goed, zin om een toertje te fietsen. Ik neem de tijd om me om te kleden. Snel nog wat eten, eens kijken, 1h05, en al efkes uit het water, hm, goeie tijd. Nog snel effe wuiven naar de supporters, Matti is ook wakker. Wat er mij nu te wachten staat is geen lachertje. 188km fietsen in de Alpen, je kan het gerust een tourrit noemen. Als voorgerecht een beklimming van 10km (de eerste 10km van het parcours), dan al "golvend" richting Guillestre waar we als hoofdgerecht de beklimming van de Izoard voorgeschoteld krijgen. Na de afdaling naar Briançon krijgen we dan als tussendoortje de beklimming van Pallon (1.5km met een stijgingspercentage van om en bij de 15%). In de finale een golvende afdaling richting Embrun met als dessertje de beklimming van Chalvet (5km tegen 9à10%). Ik heb er zin in!
En weg. Veel volk de eerste kilometer langs de weg, precies den tour :-). Rustig beginnen Koen, het is nog ver en de eerstse 10km zijn zwaar. Goed boven gekomen op de eerste beklimming, dat ging vlot, beetje snel misschien... 

Na de afdaling, de weg terug naar Embrun, wind tegen, ai. Het wordt zwaar, ook lastig om nu te eten, toch maar wat binnenspelen. Net voor Embrun staat de Vake, die is ver te voet gekomen. De rest zal dan ook wel wat verder staan, ja, Caroline staat op het rondpunt en wat verder staat Kris, helemaal naar hier gekomen om te supporteren. Tof dat die er allemaal zijn. Even kijken wat het gemiddelde is na 40km, hmm 28km/h, beetje snel vertrokken, als we dat maar niet cash betalen straks. Best maar wat rustigeraan doen... Wat eten. Onderweg D’Jule nog tegengekomen. Zijn planning voor de laatste weken heeft me goed klaargestoomd. 
Na enkele relatief vlakke kilometers komen we terug op de grote baan naar Briançon, de aanloop naar de Izoard kan beginnen. Snel nog wat eten, ai, krijg het niet goed binnen, slecht teken. De benen zijn wel ok, dus niet te veel zorgen maken, gewoon trappen. 


De eerste kilometers van De Izoard zijn niet te steil, toch maar niet forceren, gevaarlijk om hier de benen op
te blazen. Veel volk komt mij voorbij, laten doen, we zien straks wel. We draaien af van de grote baan aan la Chalp, op naar de steilere stukken, veel van die gasten die mij voorbij kwamen in de vallei, hebben het moeilijk nu. Maar toch maar niet te zot doen tot voor Brunissard in het bos. De zon begint wel serieus te schijnen, behoorlijk warm... daar hou ik niet echt van... 
Ondertussen aangekomen in Brunissard, we zijn nu in het steilste gedeelte van de col, even checken hoe het met de benen staat, ai, een kramp als ik op de trappers ga staan, niet genoeg gedronken? Shit, die warmte dat is echt niks voor mij, zelfs niet na twee jaar in het zuiden van Frankrijk gewoond te hebben. Dan maar op kleinste verzet naar boven peddelen. Thorgal, nog iemand van de club die komt supporteren, volgt me met de wagen en moedigt me aan in elke bocht. Nog even doorbijten en we zijn aan La Casse Déserte, een prachtige omgeving, dat wel. Bijna boven.


Eindelijk boven, toch proberen wat te eten, zenuwachtig bedoening. Eten gaat niet al te best... dat belooft niet veel goeds. 
Bon, dan maar aan de afdaling beginnen. Opletten in de eerste kilometers, die bochtjes zijn gevaarlijk, normaal rijden er geen wagens, toch maar voorzichtig zijn. Na die eerste kilometers is de weg breed en goed, gaat snel, jammer dat er een paar in de weg rijden, anders was mijn snelheidsrecord er wel aangegaan, 75km/h, altijd leuk zo afdalen. Beneden in Briançon beginnen we aan de weg terug naar Embrun. De wind is
gekeerd, opnieuw wind tegen, het gaat nog lastig worden, zeker met de beklimming van Pallon (1.5km maar wel 15%) en Chalvet, 5km lang, ook geen lachtertje, zeker gezien het in de laatste 10km zit. Het gaat behoorlijk, maar wel opletten, want er komen krampen opzetten, op souplesse naar boven rijden dus. Hier komt Pallon, lap, net voor we beginnen, ketting eraf.  Plezant. Pfff, lastige beklimming als ge geen kramp in de benen wilt krijgen. Al goed dat ze niet te lang is. Beetje bekomen boven, die marathon gaat zwaar worden... Nog een afdaling en dan richting Embrun. Vast voedsel krijg ik niet meer binnen, dan maar gelletjes. De benen kunnen wat bekomen voor we aan Chalvet beginnen. Pfff, die is nog even lastig als tijdens de verkenning. Het is serieus warm aan het worden, benieuwd of we nog zullen kunnen lopen.

BIKE : 08:06:48

Oef, fiets geparkeerd! Nu alleen nog een marathonneke...

Oef, we zijn er, 188km in 8h, niet schitterend, maar wel ok gezien de wind en de krampen. Ik neem mijn tijd
om me om te kleden en... here we go. Hmm valt best mee. Eerste toertje rond het meer in de schaduw gaat redelijk, maar dan... in volle zon, de tweede bevoorrading na 3km krijg ik een klop. Maag draait om en ik zie sterretjes. Proberen te eten en te drinken, Koen. Moet ik zo 42km lopen???? Kom, we zullen er maar aan beginnen, al wandelend, dan kunnen we misschien wat recuperen, en dan zien we wel verder. Al dat volk dat mij voorbij komt gelopen, niet zo best voor de moral. De beklimming naar Embrun is ook niet echt de plaats om te beginnen lopen. Wachten tot we boven zijn... Door de winkelstraat zullen we toch maar lopen, pfff, ’t is warm. Eindelijk nog een bevoorrading, het gaat echt niet, helemaal leeg... bon, flesje water en cola en we wandelen verder, seffes een afdaling, dan lopen we wel weer. Lopen, dat is wat veel gezegd, als ik probeer te versnellen schieten er krampen in mijn benen... 6km voorbij, bijna een uur aan het “lopen”... Dat wordt een lange tocht, als ik nog maar op tijd binnen kom...Oef, eindelijk een bevoorrading in de schaduw, even zitten. De benen tintelen, ik zie de krampjes overal springen op mijn benen, nog nooit meegemaakt. En nog maar 10km “ver” Dit wordt niks... Bon, een spons ertegen en weg... Nog wat lopen... Zou ik niet beter opgeven? Pffff, wat/waar is het misgegaan, te weinig gedronken? Te snel vertrokken? Niet goed gegeten vanmorgen?, zelfs op training heb ik nooit zoiets meegemaakt en ik heb toch een paar serieuse toeren gedaan van meer dan 7uur....Fuck, ik kan het niet...

Keep Running

ALLEZ KOEN! ALLEZ KOEN! Carolientje? Mijn supporters! Caroline, Moeke, Vake, Kris, D’Jule, maar vooral, Matti! Matti, met hem in mijn armen zou ik over de finishlijn lopen. Dat kan ik toch niet laten vallen. D’Jule, die mij zo geholpen heeft en in mij gelooft. En Moeke, Vake en Kris, zo ver gekomen om mij aan te moedigen. En Carolientje, die mij al die weekends heeft laten fietsen. Al die tijd dat ik heb getraind, dat was toch ni voor niks!!! Fuck it, we gaan door, ne goeien tijd zit er ni in, maar ik geef ni op! Nog een paar kilometer bergop en dan afdaling tot aan het meer, dan zit de eerste ronde erop, we zien dan wel van daar... En de zon die gaat de volgende ronde ook beginnen ondergaan, dus dan is het niet zo warm meer. Maar ondertussen nog wel, pfff. Hop hop. Aan het meer zie ik mijn supporters weer, ik ben meer gefocust, ik doe een babbeltje met Caroline en D’Jule. Nog een toertje rond het meer en we beginnen aan de laatste ronde.Als ik nu maar geen klop krijg na 30km zoals in Berlijn. Niet aan denken, gewoon lopen! Eerste halve marathon in 3h30, pfff, ni al te best...

Sun down, courage up

Terug aan die eerste bevoorrading waar ik in het begin sterrekes zag: nu de zon weg is, is het hier wel aangenamer. Hop en we lopen weer. Zelfs die beklimming naar Embrun kunnen we al lopend (behalve de bocht, iets te steil, beter nog wat de benen sparen). Hmm, die tweede toer is in ieder geval plezanter dan de eerste. Elke bevoorrading stoppen, benen afkoelen (dat helpt echt tegen de krampen) en drinken. De moral is top (jammer dat de benen niet meer zo top zijn). Ik haal veel volk in, nogal wat deelnemers worden weggereden met de ambulance. En veel die langs de kant staan, blij dat ik in het begin rustigaan heb gedaan. Ni voor te lachen zo een Embrunman. Best zelf toch ook niet te zot
doen, het is nog ver, maar het gaat “super”. Sommige kilometers loop ik zelfs in minder dan 6min (dat is sneller dan 10km/h, hetgeen ni slecht is voor een marathon in een Embrunman). Ze zouden die wedstrijden beter ’s avonds laten beginnen, dat zou beter zijn voor mij, dan is het tenminste niet zo warm. Wat een verschil! Ik begin er zelfs bijna terug plezier in te krijgen (of verzin ik dat er nu bij omdat het al een week geleden is ondertussen...). 

De laatste kilometers

Terug aan het meer, nog een vrouw die passeert in de andere richting, die moet nog aan haar laatste ronde beginnen, courage! Blij dat ik er bijna vanaf ben en laatst zal ik niet zijn. Vake staat mij op te wachten aan het meer, nog 1 toertje van 3km en we zijn er! Ik ga er geraken!!! En al lopend. Ik haal nog een tiental deelnemers in, nog veel volk langs de kant in de laatste kilometer. Vake staat er ook tussen, die is ook blij dat ik er bijna ben precies. De
laatste honderd meter, waar is Matti? Ja, moeke heeft hem. Ze geeft hem aan mij. Die laatste 100m zijn hemel na de hel, Matti is blij mij te zien en lacht. OEF! I made it!!!!

RUN : 05:56:18

EMBRUNMAN FINISHER


Ik ben er! De tweede helft in 2h25, een uur beter dan de eerste ronde, dat is toch ook iets om blij mee te zijn. Maar dan, de vermoeidheid. Leeg en ziek. Ik kan zelfs geen water meer binnenkrijgen, dat Duveltje zal voor morgen zijn. Nog nooit zo diep moeten gaan... Zelfs al wat teleurgesteld... ben ik bij de laatsten? Hoeveel man is er achter mij. Na het fiesten was ik 250ste ofzo, 200 man mij voorbij gelopen? Dus 450ste ofzo? Bwa, wat maakt het uit, ik ben er. 

Volgende dag op de radio: 290 opgevers... dat is een derde, jawadde, toch al trots dat ik er ben geraakt. Benieuwd naar mijn plaats in het algemeen klassement: 336ste toch nog 200 achter mij.  Toch niet zo slecht voor mijn eerste volledige triathlon. Ik heb karakter getoond en daar ben ik trots op! Ik ben een Embrunman! YES!


Maar ik had het niet kunnen doen zonder de aanmoedigingen van mijn supporters, zonder hen had ik zeker opgegeven. BEDANKT, Moeke, Vake en Kris, dat jullie er bij waren. En Natuurlijk Matti en mijn vrouwtje, bedankt dat ik deze onvergetelijke dag mocht beleven en dat je mij de tijd hebt gelaten om er voor te trainen.








Geen opmerkingen:

Een reactie posten